De deurbel zonder geluid
Over weten zonder bewijs, en zien zonder dat het er is.
Sommige dingen beginnen al voordat ze bestaan.
Zoals een praktijk zonder ruimte.
Of een deurbel zonder geluid.
Dit is het verhaal van hoe ik iets dat er nog niet is, toch al kan voelen, en hoe het stap voor stap werkelijkheid wordt.
De oude deurbel en de fluistering van het huis
Hoe mijn praktijk zich al aankondigt zonder dat hij er is
Soms weet je iets, voordat het er is.
Soms voel je al: het klopt, nog voordat je kunt uitleggen waarom.
Zo wist ik destijds ook dat dit ons huis zou worden.
Financieel leek het onmogelijk. We hadden nog twee koophuizen.
En toch… ik voelde het.
Ik schreef brieven.
Sprak mijn affirmaties uit.
Bleef mijn kaarten trekken.
Ik bestelde zelfs een naambordje met onze namen én het huisnummer van een huis dat nog helemaal niet van ons was.
Voor de buitenwereld misschien ‘wishful thinking’.
Voor mij? Een weten.
Een weten dat ik niet kon onderdrukken.
Dat onmogelijke huis werd ons thuis.
Omdat alles samenviel.
Omdat ik diep vanbinnen al lang ‘ja’ had gezegd.
En nu, terwijl we hier wonen, landen, wortelen, gebeurt het weer.
Niet met een huis dit keer, maar met een ruimte die er nog niet is:
mijn praktijk, aan huis.
We hebben onlangs een nieuwe deurbel opgehangen, gewoon bij de voordeur. Voor bezoek, pakketjes, de dagelijkse dingen.
Maar de oude deurbel?
Die heb ik bewust laten hangen.
Hij doet het niet meer. Geen batterijen, geen verbinding.
En toch heb ik er een sticker opgeplakt.
Eén woord, heel simpel: praktijk.
Die sticker op die oude, stille bel betekent voor mij meer dan honderd woorden ooit zouden kunnen.
Het ís nog geen ingang, en tóch is het er al één.
Een intentie. Een anker. Een energetische opening.
Er is nog geen fysieke praktijkruimte.
Ik weet niet of het straks een tuinhuis wordt, een los gebouwtje, of iets wat ik nog niet kan bedenken.
Maar ik wéét dat het komt.
Elke keer als ik langs die bel loop, voel ik het: het is al begonnen.
Die ruimte is er al, in mij, in energie, in het veld rondom ons huis.
Het allermooiste is: ik hoef niets te forceren.
Ik hoef het niet precies te weten.
Net zoals ik destijds niet wist hóe we het huis zouden krijgen, maar wel dát we het zouden krijgen.
Het is datzelfde gevoel nu.
Een zacht weten.
Een innerlijk knikje.
Alsof het huis zelf af en toe iets terugfluistert:
ik weet het ook al.
En dus blijft die oude bel hangen.
Zonder geluid. Zonder functie.
Maar met een boodschap.
Met een fluistering van wat er komen gaat.
Op een dag… zal iemand daar aanbellen.
En ik zal het weten: dit is het moment waar alles al die tijd naartoe werkte.
Sommige deuren gaan al open, lang voordat je ze kunt zien.
Reactie plaatsen
Reacties