Er zijn situaties waarin je lichaam steeds opnieuw protesteert, zonder duidelijke medische reden. Vaak gebeurt dat in contact met mensen die je het meest dierbaar zijn: familie.
Deze blog gaat over die subtiele, maar krachtige waarheid die je lichaam je wil vertellen – en hoe we leren luisteren naar wat nooit gezegd mocht worden.
Soms vertelt een lichaam een verhaal dat de mond nog niet durft uit te spreken. Het begint subtiel: een hoofdpijn die steeds terugkeert, een misselijk gevoel na bepaald contact, een vage vermoeidheid die precies op het verkeerde moment toeslaat. Alsof het lijf iets uitspreekt wat het bewustzijn nog niet aankan. We zijn geneigd te zoeken naar logische verklaringen.
Slecht geslapen. Iets verkeerds gegeten. Stress misschien. Maar wat als de bron van die lichamelijke signalen veel dieper ligt? Wat als het lichaam reageert op een onzichtbare spanning die al jaren onderhuids speelt?
In veel families heerst een onuitgesproken regel: "Doe maar normaal." Dat betekent vaak ook: slik je gevoelens in. Stel geen lastige vragen. Pas je aan. Want wie afwijkt, brengt onrust. En onrust is onveilig. Zo ontstaat een collectief systeem waarin één waarheid telt – en alles daarbuiten wordt genegeerd, belachelijk gemaakt of subtiel weggeduwd.
Wat daarin nooit mocht, is dit:
je eigen gevoel serieus nemen. Je eigen waarheid benoemen. Zeggen: "Dit voelt niet goed voor mij." Of zelfs: "Ik word hier ziek van." Want dat zou betekenen dat het systeem faalt – en dus faal jij, als je het benoemt.
De energie van zo’n systeem is verstikkend, maar vaak onzichtbaar. Het zit niet in wat er gezegd wordt, maar juist in wat er verzwegen blijft. Het zit in het op eieren lopen. In het aanpassen. In het gevoel van leegte na een ontmoeting die ‘gezellig’ had moeten zijn. En juist daar begint het lichaam te spreken. In signalen. In klachten. Niet als zwakte, maar als kompas. Het lijf weet precies waar de waarheid verstopt zit.
Wat je niet mocht zeggen,
zegt je lichaam nu voor jou.
De uitnodiging is niet om direct te confronteren, maar om te luisteren. Wat probeert je lijf je te vertellen?
Welke waarheid fluistert al jaren op de achtergrond, wachtend op erkenning?
Soms is het niet de bedoeling dat je terugvecht.
Soms is het genoeg om te erkennen: "Ik voel dit. En dat mag." En dan zie je – langzaam – dat de ruimte terugkomt. Dat je ademhaling dieper wordt. Dat je grenzen helderder voelen.
En misschien, op een dag, durf je het alsnog te zeggen. Wat nooit gezegd mocht worden. In je eigen woorden. Op je eigen moment. Tot die tijd mag het lichaam blijven fluisteren. Want dat liegt nooit.
Herken jij dat gevoel – alsof je lichaam iets duidelijk probeert te maken wat je zelf nog niet durft uit te spreken?
En wat als je dat wél zou doen?
Reactie plaatsen
Reacties